Karin Voogd

Een atelier is niet in de eerste plaats de plek waar werk gemaakt wordt. Dat geldt in in geval niet voor mij: vanaf 2006 schilder ik meestal buiten. Maar buiten noem ik nooit mijn atelier. Buiten is het gedoe van de mensen, de eindeloosheid van de natuur. Een atelier is een afgesloten plek waar je alleen kan zijn met het schilderen. Zelfs voor mij als buitenschilder klinkt atelier als conditie nummer één voor het kunstenaarschap. Eenzaamheid is romantisch in gedachten, maar soms niet te harden in praktijk. Het echte atelier valt tegen. Het is moeilijk te veroveren. Zo ook  dit atelier, de zolderverdieping van het gebouw van kunstenaarsvereniging Duende, waar ik zelf geen lid van was. Ik schilderde er aanvankelijk alsof ik nog buiten stond. Ik nam de dingen waar om me heen. De balken, de groene deuren,  het blauwfluwelen gordijn en de oranje bank die kunstenaars voor mijn tijd hadden achtergelaten. Ik voelde met mijn blote voeten het verdroogde linoleum en plakte met mijn wang tegen de ruiten toen het vroor. Ik dwaalde over de gangen en kroop overal in, de kasten, het stookhok om de verschillende ruimte te veroveren.